Wirus – Michael T. Osterholm, Mark Olshaker [patronat medialny]

Wirus Michaela T. Osterholma i Marka Olshakera stanowi rewelacyjnie poprowadzone dochodzenie epidemiologiczne. Jak daleka droga dzieli komara od zagrażającego społeczeństwu wirusa? Jak prezentują się scenariusze przyszłości populacji ludzkiej w cieniu mutujących chorób?

Najpewniej nie ma w tej chwili człowieka, który przynajmniej nie słyszałby o panującej epidemii wywołanej wirusem SARS-CoV-2, która notabene urosła do rozmiarów pandemii. Codzienne informacje wyzierające z mediów, ale i tematy naszych rozmów z osobami bliskimi, znajomymi czy współpracownikami całkowicie zdominowane zostały przez wątek COVID-19. Koronawirus zawładnął naszą rzeczywistością w 2020 roku i zdecydowanie nie ma w tym stwierdzeniu ani krzty przesady. Zdezorganizował życie ludzi. Wielu pozbawił zdrowia, a nawet życia. Co więcej, obnażył brak gotowości krajów do mierzenia się ze skutkami choroby. Niestety, ujawnił również nieumiejętność bieżącego reagowania. Dla większości z nas pojawienie się tego rodzaju niebezpieczeństwa było szokiem. Ale nie dla epidemiologów.

Nieustające epidemiczne śledztwa

Wirus. Jak przewidziano pandemię prowadzi czytelnika przez świat niebezpieczeństw, których w ogromnej mierze dotąd nie byliśmy świadomi. Wielu choćby hasłowo kojarzy Hiszpankę, Ebolę, HIV, wirus Zika bądź broń biologiczną, którą stał się wąglik. Tymczasem mieliście świadomość, że Ebola jest wirusem, który po wyleczeniu pacjenta może przetrwać w oku bądź jądrach, by dalej wyruszyć w swą zakaźną podróż? Wiedzieliście, że zbierająca horrendalne śmiertelne żniwo Hiszpanka najprawdopodobniej jest rodowodu amerykańskiego? Jak bardzo niebezpieczna dla naszego zdrowia jest lekoodporność i nazbyt częste przepisywanie przez lekarzy antybiotyków? Jaką rolę obecnie odgrywa bioterroryzm na mapie zagrożeń cywilizacyjnych? Czym są choroby endemiczne? Wreszcie – co szczególnie podnoszone jest obecnie w kontekście koronawirusa – na czym polega burza cytokinowa zagrażająca zwłaszcza młodym ludziom?

Życie na „pożyczonym czasie”

„Prawda jest taka, że szczepionka przeciwko tej chorobie [grypie] jest najmniej skuteczna i jest jedyną, która co roku się zmienia. Wynika to częściowo z faktu, że szczepy grypy zmieniają się tak łatwo, że służby zdrowia publicznego muszą najzwyczajniej zgadywać – aczkolwiek w oparciu o wiedzę naukową – który lub które ze szczepów będą w danym roku dominować. Na dodatek muszą to zrobić z wielomiesięcznym wyprzedzeniem, obserwując sytuację na drugiej półkuli. Śledzimy, co dzieje się z wirusem grypy na południu, gdy tam panuje jesień (a u nas wiosna), alby przewidzieć, które wirusy grypy prawdopodobnie pojawią się u nas najbliższej zimy. W niektórych latach ta naukowa zgadywanka jest bardziej udana, w innych mniej.”

Osterholm oraz Olshaker ujęli w przyswajalne i obrazowe ramy pojemny temat zagrożeń biologicznych. Dzięki niniejszej książce mamy możliwość w sposób całościowy ujrzeć pracę naukowców – współczesnych detektywów zajmujących się badaniem epidemii oraz przyjrzeć się ewolucji chorób zakaźnych.

Mimo szerokiego spektrum zagadnień otrzymujemy konkretną wiedzę o potencjalnych ścieżkach koegzystencji ludzi i wirusów. Poznajemy teoretyczne modele radzenia sobie z szybko rosnącymi i rozprzestrzeniającymi się zachorowaniami. Wirus. Jak przewidziano pandemię pozwala zrozumieć rolę asekuracyjnego, zabezpieczającego działania ze strony władz zawczasu, ba! stricte naukowo wymienia potrzebne do podjęcia kroki. Profilaktyka przede wszystkim! Jednak by w obliczu przyszłych epidemii, których pojawienie się jest jedynie kwestią czasu, móc reagować, zdecydowanie należy pochylić się nad tematem i odrobić lekcje, które dawno już powinny zostać opanowane…

Kulturantki objęły Wirus. Jak przewidziano pandemię patronatem medialnym. Bądźcie uważni, ponieważ niebawem w Wasze ręce trafi konkursowy egzemplarz!

Za egzemplarz recenzencki dziękujemy Wydawnictwu Bez Fikcji

Komentarze

komentarze