„Dziewczyna z Neapolu” – Lucinda Riley

„Dziewczyna z Neapolu” aż buzuje od emocji. Lucinda Riley stworzyła pełnokrwistą, narkotyczną powieść.

„Dziewczyna z Neapolu” opowiada o losach Rosanny, wyjątkowo utalentowanej wokalnie Włoszki. Osią intrygi jest tragiczna miłość pomiędzy Rosanną a dużo starszym od niej światowej sławy śpiewakiem operowym Robertem Rossinim.

Fascynująca historia ich burzliwego uczucia rozpoczyna się w neapolitańskiej restauracji prowadzonej przez ojca głównej bohaterki. W pizzerii odbywa się przyjęcie z okazji rocznicy ślubu rodziców Roberta i Rosanna zostaje poproszona o zaśpiewanie pieśni „Ave Maria”. Roberto zwraca uwagę na jej piękny głos i namawia jej brata Lukę, aby wysłał siostrę na naukę śpiewu do byłego nauczyciela Rossiniego. Rosanna jest jeszcze małą dziewczynką, ale zakochuje się w Robercie i postanawia, że, gdy dorośnie, zostanie jego żoną. Czy jej marzenie się spełni?

Wyraziści bohaterowie 

Komu spodoba się „Dziewczyna z Neapolu”? Każdemu, kto lubi romanse. W swojej kategorii gatunkowej powieść jest niezła. Czytelnik może cieszyć się ładnym językiem, dobrze skonstruowaną fabułą i znakomicie budowanym napięciem. Riley jest również świetna w kreowaniu ciekawych postaci, które potrafią wywołać silne emocje. Roberto Rossini kipi testosteronem, budząc pożądanie, i jednocześnie doprowadza do szału rozbuchanym ego. Rosannie współczujemy, ale też irytuje nas naiwnością i zaślepieniem. Największą sympatię poczułam do jej brata i przyjaciółki Abi, jednak oni także nie są wolni od wad i dokonują nie do końca dla mnie zrozumiałych wyborów życiowych. Niemniej każdy bohater jest „jakiś” i między innymi właśnie dzięki temu książka jest tak wciągająca.

Pisarski insight 

Najbardziej zachwyciło mnie to, że „Dziewczyna z Neapolu” rzeczywiście emanuje południowoeuropejskim czarem. Riley po raz kolejny udało się odtworzyć atmosferę kraju, w którym dzieje się większość akcji, i mentalność ludzi, którzy z niego pochodzą. Czytelnik czuje parne włoskie powietrze, nęcący zapach pizzy, cierpki smak wina i gorące temperamenty mieszkańców Włoch. Widać również, jak wiele wysiłku autorka włożyła w zebranie materiałów dotyczących pracy w operze. Lucinda Riley ma pod wieloma względami reporterskie podejście do pisania, a to bardzo podbija informacyjną wartość książki i jest cechą charakterystyczną ją twórczości. Czytajcie Riley, bo warto.  

Za książkę do recenzji dziękujemy:

Komentarze

komentarze