Dwadzieścia lat ciszy – Przemysław Wilczyński

Dwadzieścia lat ciszy Przemysława Wilczyńskiego to powieść grozy, której akcja ma miejsce w Raciborzu. Po dwudziestu latach od serii tajemniczych zaginięć lokalną społecznością znów wstrząsa seria porwań.

Mieszkańcy są przerażeni, a policja bezsilna. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał, brakuje jakichkolwiek powiązań między porwanymi. Dzieci zapadają się pod ziemię, a jedynym tropem jest widywana w pobliżu miejsc zaginięć czarna furgonetka.

Pojawiający się w różnych miejscach czarny samochód, nie jest typowym pojazdem, jaki widuje się każdego dnia. Fascynujący wygląd, przyciąga wzrok tego, kto zauważy furgonetkę. Głęboki kolor, który ją pokrywa jest niespotykany wśród innych użytkowników ruchu. Bezdenna czerń spowija kabinę kierowcy i wabi dzieci, które bez zastanowienia wsiadają do otwartego auta. Najistotniejszy jest jednak inny fakt – brakuje w nim kierowcy.

Wieloletnie poszukiwania

Jednym z głównych bohaterów powieści jest Bogna, której jedyna córka zaginęła podczas poprzedniej serii zniknięć. Kobieta uparcie wierzy, że jej dziecko wciąż żyje i uda jej się je odnaleźć. Na jej drodze staje przypadkowo były wojskowy Hubert, który rozpoczyna śledztwo na własną rękę. To dzięki niemu kobieta po raz pierwszy dostrzega tajemniczy pojazd. Do tej nietypowej pary dołącza Niko – chłopak z tak zwanej „dobrej rodziny”, dla którego przebywanie z własnymi rodzicami nie jest przyjemnością. Gdy na jego oczach, jego najlepszy przyjaciel Igor wsiada do furgonetki, postanawia poprosić o pomoc Huberta.

Główne motywy

Oprócz oczywistego motywu porywanych dzieci pojawia się tutaj wiele innych kwestii. Nieskuteczne i pozbawione jakichkolwiek wyników działania policji. Wsparcie obcych sobie ludzi, mających wspólny cel. Przemoc domowa – zarówno fizyczna jak i psychiczna. Walka o godność, wśród rówieśników. Zagrożenia płynące z przebywania na wolności osób niebezpiecznie chorych psychicznie. A wreszcie miłość matki do zaginionego dwie dekady wcześniej dziecka.

Początek horroru Dwadzieścia lat ciszy zapowiada się fantastycznie. Czytelnik odczuwa prawdziwe zagrożenie i czeka niecierpliwie na to, co wydarzy się za chwilę. Niestety później pojawia się wiele wątków, które skutecznie rozpraszają uwagę od głównego motywu czarnej furgonetki. Moim zdaniem postać Blachy – uciekiniera z zakładu dla psychicznie chorych – nie wnosi do tej historii nic ciekawego. Poznajemy jego myśli i motywy, zagłębiamy się w chorą psychikę, ale nic z tego nie wynika.

Kolejnym zastrzeżeniem jest brak, chociażby jednej nietuzinkowej postaci. Bohaterowie są raczej dość przewidywalni. Hubert – były wojskowy po przejściach, szukający odkupienia. Bogna – matka, uparcie poszukująca córki. Niko – zagubiony wśród rówieśników, pochodzący z dysfunkcyjnej „dobrej” rodziny. Mimo tego, że w żadnym z bohaterów nie znajdziemy pobudzającej iskry, to wzbudzają oni ciepłe uczucia. Wspieramy ich działania, kibicujemy im i trzymamy kciuki za rozwiązanie zagadki.

Niewyjaśniona zagadka

Opowieść czarnej furgonetce jest genialnym pomysłem. Dwadzieścia lat ciszy miało szansę stać się bestsellerem. Niestety mam wrażenie, że w pewnym momencie zabrakło pomysłu na realizację wizji do końca. Przemysław Wilczyński świetnie zbudował napięcie, ale w kluczowym momencie nie czułam podniecenia rozwiązaniem zagadki. Ba! Mam wręcz wrażenie, że ta tajemnica wcale nie została wyjaśniona!

Dwadzieścia lat ciszy pozostawiło po sobie pewien niedosyt. Brakuje mi wytłumaczenia tego, co tak naprawdę się wydarzyło. Czy wszystkie dzieci powróciły i gdzie właściwie przebywały? Czy Hubert odnalazł spokój, a Niko dogadał się z ojcem?

Fanom powieści z dreszczykiem Dwadzieścia lat ciszy szczerze polecam. Może nie jest to kandydat do nagrody, ale to naprawdę wciągająca historia, wywołująca pewien niepokój i skłaniająca do refleksji o złu, które może pojawić się znikąd.

Za egzemplarz do recenzji dziękujemy wydawnictwu

Komentarze

komentarze