„Duchy Nocy Kupały”

Duchy Nocy Kupały to odpowiedź wydawnictwa ZYSK i S-KA na pojawiający się w świecie wydawniczym trend. Coraz częściej bowiem spotkać możemy literaturę poświęconą tradycjom i obrzędom słowiańskim, zawierającą w sobie nutkę dreszczyku i świata duchów.

Noc Kupały to znane od wieków słowiańskie święto, związane z przesileniem letnim. Poświęcone żywiołom ognia i wody, słońcu i księżycowi, oraz płodności i urodzajowi, było pełne radości i nadziei na znalezienie szczęścia w miłości.

Obrzędy towarzyszące świętowaniu

W antologii Duchy Nocy Kupały znajdziemy historie dotyczące obrzędów, które tej niezwykłej nocy pomagały młodym ludziom na znalezienie szczęścia. Chyba większość z nas słyszała choćby o wrzucaniu przez panienki uplecionych własnoręcznie wianków do wody, tak aby ich oblubieniec mógł go wyłowić i tym samym okazać miłość swej wybrance.

Poszukiwania kwiatu paproci, leśne nimfy, strzygi, duchy dawnych panów to tylko niektóre historie opowiedziane w tej antologii. Moją ulubioną jest jednak historia wilkołaka. Te, które znamy z telewizji czy książek przedstawiają wilkołaka jako ugryzionego przez wilka człowieka. Zmienia się on w bestię wraz z nastaniem księżyca i poluje niczym prawdziwa bestia.

Wilkołak w opowieści Jana Barszczewskiego to jednak zupełnie inna sprawa. Fakt, mężczyzna przemienia się w wilka nocą, ale jest to jedyne co go łączy z wytworem popkultury. Główny bohater historii, młody mężczyzna, zostaje niejako ukarany. Czy jednak można mieć do niego pretensje o złe myśli i złe emocje gdy w grę wchodziła miłość?

Antologia dla każdego

Skoro Duchy Nocy Kupały to czy czytelnicy znajdą tu coś poza słowiańskimi wierzeniami? Absolutnie tak. W tej dość pokaźniej księdze (ponad 550 stron) pierwszą część stanowią dzieła polskich twórców jak choćby wspomniany Jan Barszczewski, Zygmunt Krasiński czy Roman Zmorski. Po nich głos oddano twórcom zagranicznym w tym np. „chińskiemu Tolkienowi” Jin Yong. Zawarte są także dzieła, chociażby tworzącej pod pseudonimem Theo Gift Dorothy Boulger czy dotąd u nas niepublikowane teksty Oscara Wilde’a.

Każdy twórca ma swój osobisty sposób pisania, a przez to, nie każdy może przypaść nam do gustu. W zależności od naszych preferencji jedni nas nieco znudzą opisami przyrody i przeżyć wewnętrznych bohatera, inni poprowadzą szybką narrację. Nie da się ukryć, że styl, w jakim tworzą dawni pisarze, wymaga nieco skupienia, ale wprowadza nas w świat podszyty grozą.

W książce Duchy Nocy Kupały każde z opowiadań nosi w sobie nutkę fantastyki, niepewności, mocy nadprzyrodzonych czy wręcz opowiada historię o duchach. Nie znudzi się nikt, kto, choć odrobinę lubi taką tematykę. Może jednak powstać pewien niedosyt, gdyż nie są to typowe horrory. Mamy tu raczej do czynienia z opowieściami, które mają wzbudzić nasz niepokój i rosnące zaciekawienie niż naprawdę przestraszyć.

Największym zarzutem dla tej antologii jest fakt, iż moim zdaniem nadano mu zły tytuł. Sięgnęłam po niego skuszona wizją przyjrzenia się bliżej obchodom Nocy Kupały. Nie da się ukryć, że mam pewien niedosyt. Owszem pierwsze opowiadania nawiązują do tej słowiańskiej tradycji, kolejne jednak nie mają z nią nic wspólnego (co było zaznaczone w opisie wydawnictwa).

Duchy Nocy Kupały polecam zarówno tym, którzy chcą się przyjrzeć słowiańskim obrzędom jak i tym, którzy lubią poczuć dreszczyk. Przeniesiecie się bowiem w świat podszyty lękiem, wzbudzający grozę, ale bez makabrycznych scen. Zbudowany przez dobrych twórców z doskonale dobranych słów.

Za egzemplarz do recenzji dziękujemy wydawnictwu

Komentarze

komentarze