Agatha Christie w wersji komiksowej – Egmont Polska

W tym roku minęło 100 lat, odkąd Agatha Christie wydała pierwszą powieść. Z tej okazji wydawnictwo Egmont opublikowało trzy komiksy bazujące na twórczości brytyjskiej mistrzyni kryminału.

Każdy z nich rozpoczyna nową serię z jednym z bohaterów stworzonych przez Christie. „Noc w bibliotece” należy do Miss Marple, „Tajemniczy przeciwnik” do Beresfordów, a „Morderstwo w Orient Expressie” do Herkulesa Poirot.

„Noc w bibliotece” – Dominique Ziegler

Fabuła sprowadza się do znalezienia odpowiedzi na pytanie, kto zamordował tancerkę Ruby Keene. Rozwiązania zagadki podejmują się szef policji Melchett i inspektor Flem. Melchett z racji wieku ma duże doświadczenie w prowadzeniu tego typu spraw, ale brakuje mu świeżego spojrzenia. Za to młodszy od niego Flem jest w gorącej wodzie kąpany.

W tej sytuacji do akcji musi wkroczyć panna Marple. Na pierwszy rzut oka wydaje się być miłą starszą panią, która spędza czas na ploteczkach z koleżankami z sąsiedztwa i robieniu na drutach. Tymczasem okazuje się, że sympatyczna staruszka ma tak rozwinięte naturalne zdolności detektywistyczne, że z miejsca przyćmiewa stróżów prawa…

Od strony językowej komiks jest bardzo dobry, co wcale nie jest standardem w przypadku tej formy literackiej. Brawa dla Dominique’a Zieglera. Ilustracje również trzymają poziom. Rysownik Olivier Dauger jest niesłychanie precyzyjny.

Chyba największe wrażenie zrobiła na mnie scena, w której pułkownik Bantry i jego żona znajdują martwą kobietę w bibliotece. Nie tylko drobiazgowość Daugera jest imponująca. Wpadł na genialny pomysł, żeby wykorzystać perspektywę „z lotu ptaka”. Całe pomieszczenie widać od góry, wygląda jak projekt architekta wnętrz.

Współpraca autora tekstu i ilustratora oraz mrożąca krew w żyłach historia sprawiają, że komiks czyta się z zapartym tchem.

„Tajemniczy przeciwnik” – Emilio Van der Zuiden

Rzecz dzieje się w 1919 r., ale sama intryga zaczyna trzy lata wcześniej podczas tragicznego rejsu transatlantyku „Lusitania”. Tuż przed zatonięciem storpedowanego statku pewien mężczyzna, wiedząc, że nie ma dla niego miejsca w szalupie, przekazuje dokumenty wagi państwowej przypadkowej kobiecie – Jane Fish. Chwilę później zostaje zasztyletowany. Niestety pod wpływem stresu Jane traci pamięć i nie potrafi powiedzieć, gdzie znajdują się cenne „papiery”.

Walkę o nie podejmuje grupa zdeprawowanych komunistów i obrońcy brytyjskiej korony. W aferę jest zamieszana para Beresfordów, a dokładniej Tuppence Cowley i Thomas Beresford (zdaje się, że wspólne nazwisko przyjmą dopiero w kolejnych częściach). Oboje są poszukiwaczami przygód i działają w ramach amatorskiej agencji detektywistycznej „The Young Adventurers Limited”…

Scenariusz „Tajemniczego przeciwnika” nie zwala z nóg, ale rysunki są niezłe. Choć bardzo wyraźnie rzuca się w oczy, jaki typ kobiety preferuje Van der Zuiden. Z wielkim upodobaniem przedstawia niemal każdą kobiecą sylwetkę według jednego wzorca – Marilyn Monroe. Przy tym w niejednej scenie kompletnie lekceważy anatomiczne możliwości człowieka, wyginając swoje bohaterki jak laleczki z plasteliny. Jest to irytujące, ale i zabawne.

Mimo to Van der Zuidenowi udaje się oddać klimat powieści Agathy Christie i to jest najważniejsze.

„Morderstwo w Orient Expressie” – Benjamin von Eckartsberg

Fabuła jak zwykle sprowadza się do znalezienia winnego zbrodni. Tym razem ginie mężczyzna o mrocznej przeszłości. Żeby było ciekawiej, zabójstwo ma miejsce w luksusowym pociągu pasażerskim kursującym z Paryża do Konstantynopola (dzisiejszego Stambułu). Kto jest za nie odpowiedzialny? Czy ofiara zasłużyła na taką śmierć? Jaką decyzję podejmie ostatecznie Herkules Poirot? Nie będzie łatwa…

„Morderstwo w Orient Expressie” to chyba jedna z najbardziej znanych, obok „I nie było już nikogo” i „Śmierci na Nilu”, książek Agathy Christie. Zekranizowano ją aż trzykrotnie. Ostatni film wyszedł niedawno, bo w 2017 r., i bardzo dobrze się na nim bawiłam. Nie dość, że historia już sama w sobie jest ekscytująca, to jeszcze reżyser dobrał fantastyczną obsadę. W rolę Herkulesa Poirot wcielił się znakomity Kenneth Branagh, a Michelle Pfeiffer zagrała Caroline Hubbard. Jedynie Johnny Depp jako Ratchett nie do końca mi podpasował.

Za to w komiksie von Eckartsberga czarny charakter jest fenomenalnie przedstawiony. Tutaj ukłony należą się przede wszystkim rysownikowi Chaiko. Dzięki niemu Ratchett wygląda dokładnie tak, jak powinien wyglądać ktoś zły do szpiku kości. Pozostałe postaci też są doskonale wyrysowane. Szczególnie księżna Dragomiroff i jeden z najsłynniejszych fikcyjnych detektywów – Herkules Poirot.

W tym tomie warstwa literacka i rysunkowa świetnie się dopełniają. W ogóle nie przeszkadzał mi fakt, że mam za sobą i lekturę powieści, i obejrzenie filmów. Czytałam i oglądałam komiks z dużą przyjemnością. Wspaniale oddaje atmosferę kryminału.

Komiksy na miarę Agathy Christie

Agatha Christie była fenomenalną pisarką, jedyną w swoim rodzaju i niedoścignioną. W dodatku niezwykle płodną. Opublikowała ponad sześćdziesiąt tytułów. Mówi się, że tak duża liczba publikacji ociera się o grafomanię, ale nie w odniesieniu do niej. Każda historia jest inna, skrupulatnie skonstruowana, logiczna i wciągająca. Autorka miała ogromny talent do kreowania wiarygodnych, złożonych postaci. Jednak najbardziej charakterystyczne w jej powieściach jest poczucie humoru. Zdystansowane, ironiczne; typowo brytyjskie.

Myślę, że Agatha Christie uśmiechnęłaby się z aprobatą na widok komiksów wydanych przez Egmont. Często bywa tak, że różnego rodzaju adaptacje profanują oryginał w mniejszym lub większym stopniu. Nie tym razem.

Za książki do recenzji dziękujemy:

„Noc w bibliotece”, Dominique Ziegler

„Tajemniczy przeciwnik”, Emilio Van der Zuiden

Komentarze

komentarze