„Teściowie” w reżyserii Jakuba Michalczuka

Od 10 września w polskich kinach można obejrzeć nową komedię Jakuba Michalczuka „Teściowie”.

Często mam nie po drodze z polskimi komediami, zwłaszcza w ostatnich latach, ale „Teściowie” stanowią wyjątek od reguły. I chociaż nie umywają się do takich klasyków jak „Chłopaki nie płaczą” czy „Dzień świra”, zdecydowanie mają coś w sobie.

Największym plusem jest znakomita obsada. Marcin Dorociński, Maja Ostaszewska, Izabela Kuna i Adam Woronowicz windują „Teściów” na wyższy poziom, tuszując drobne niedociągnięcia niezbyt doświadczonego reżysera. Przy tym akcja jest dynamiczna, scenariusz zaskakuje, a zakończenie wciska w fotel.

Co prawda poczucie humoru, jak to w naszych rodzimych produkcjach, wyrafinowane raczej nie jest, jednak film potrafi rozbawić. Aczkolwiek nie każdego. Dwie starsze panie (wielce oburzone, wnioskując po komentarzach) wychodzące z sali po seansie miały mocno zdegustowane miny. Fakt faktem „Teściowie” nie celują z targetem w szalenie wymagającego widza, mimo to daleko im do „perełek” polskiej kinematografii w stylu „Kac Wawy” Łukasza Karwowskiego albo „Ciacha” Patryka Vegi. 

Gdzie są państwo młodzi?

Fabuła zasadza się na prostym, acz niezbyt odkrywczym pomyśle: narzeczony porzuca narzeczoną przed ołtarzem, a rodzice państwa młodych i tłum zaproszonych gości zostają na lodzie. I tu pojawia się oczywiste pytanie, co z wynajętą salą weselną, cateringiem i zespołem.

Autor scenariusza Marek Modzelewski (prywatnie mąż Izabeli Kuny) proponuje ciekawe rozwiązanie problemu – wesele się odbywa, tyle że bez udziału panny młodej i pana młodego. Bohaterami wieczoru stają się z każdą chwilą coraz bardziej nerwowi teściowie, którzy próbują dociec, dlaczego właściwie ich dzieci się rozstały. Napięcie rośnie, na jaw wychodzą mniejsze i większe grzeszki rodziców, aż wreszcie dzieje się to, co nieuniknione – dochodzi do rękoczynów. I tak czarna komedia zmienia się w film sensacyjny z finałem-petardą. 

„Teściowie” trochę przypominają genialne „Dzikie historie” (hiszp. Relatos Salvajes) Damiána Szifróna z 2014 r. W podobnie przerysowany sposób pokazują, że gdy do głosu dochodzą najbardziej prymitywne instynkty, zacierają się jakiekolwiek podziały społeczne. Bogaty, biedny, wykształcony czy ignorant; natury nie oszukasz. 

Polskie wesela – temat rzeka

Temat wesel w naszej kulturze znajduje szerokie odzwierciedlenie w polskim kinie. Nie bez powodu. (Stereo)typowe wesele w Polsce daje scenarzyście, reżyserowi i aktorom szerokie pole do popisu. Z wesela można przecież zrobić i komedię, i dramat, i obyczajówkę, i thriller.

Absolutnym mistrzem w tej dziedzinie jest Wojciech Smarzowski. Jego pierwszego „Wesela” z 2004 r. nie da się zapomnieć. W tym roku, i to lada moment, bo 8 października, wyjdzie kolejne „Wesele” w reżyserii tego samego pana, wirtuoza w zakresie spektakularnego odsłaniania mrocznych stron polskiej rzeczywistości. Podobno tym razem jeszcze dokręcił śrubę.

„Teściowie” nie wchodzą w tę konwencję z aż takim przytupem, ale Smarzowskiego ciężko przebić. Poza tym Jakub Michalczuk raczej nie próbował tego osiągnąć. Jego film to komedia, która przede wszystkim ma śmieszyć. 

Za zaproszenie na seans dziękujemy:

Komentarze

komentarze