„Córka” – reż. Maggie Gyllenhaal

„Córka” („The Lost Daughter”) to debiut reżyserski Maggie Gyllenhaal. Gyllenhaal wysoko ustawiła poprzeczkę i pięknie sprostała wyzwaniu. 

Film powstał na podstawie znakomitej powieści Eleny Ferrante o tym samym tytule. Opowiada o radościach i smutkach macierzyństwa, przy czym więcej w nim goryczy niż szczęścia. Ferrante wnikliwie, mądrze i bez upiększeń opisuje skomplikowaną relację pomiędzy matką i córką/córkami, a Gyllenhaal wspaniale przekłada jej historię na język filmu. 

Główna bohaterka Leda (Olivia Colman), matka dwóch dorosłych córek i wykładowczyni uniwersytecka, spędza wakacje w Grecji. Dość szybko plażowa monotonia letniej codzienności zostaje zakłócona przez dużą, hałaśliwą rodzinę. Uwagę Ledy przyciąga młoda dziewczyna Nina (Dakota Johnson), której towarzyszy kilkuletnia córeczka. Wzruszająca bliskość, jaka je łączy, przywołuje wspomnienia związane z dzieciństwem córek Ledy. Niektóre są pełne światła, zabawy i śmiechu, inne budzą silne poczucie winy.

Między Niną i Ledą tworzy się specyficzna więź, którą spaja wspólne doświadczenie macierzyństwa. Niestety ich zażyłość okazuje się toksyczna…

Duch książki

Historie Ferrante i Gyllenhaal siłą rzeczy różnią się, bo nie da się przecież w pełni przenieść powieści na ekran. Jednak reżyserce udało się uchwycić ducha książki. Chociaż niektóre ważniejsze kwestie, takie jak relacja Ledy z jej własną matką, w adaptacji filmowej zeszły na dalszy plan, w ogólnym rozrachunku wyszło jej to na dobre. Zbyt wiele wątków w filmie odbiera mu transparentność.

Doskonała obsada

Ogromnym atutem pracy Gyllenhaal jest obsada. Zawdzięcza jej aż dwie nominacje do Oscara, za najlepszą aktorkę pierwszoplanową (Colman) i drugoplanową (Jessie Buckley w roli Ledy sprzed lat). Trzecia nominacja trafiła się reżyserce za najlepszy scenariusz adaptowany.

Olivia Colman jak zwykle po mistrzowsku gra na emocjach widza, talentem dramatycznym dorównując takim gwiazdom jak Meryl Streep czy Frances McDormand. Jessie Buckley nie była mi wcześniej znana, ale w „Córce” błyszczy. Warto też zwrócić uwagę na Eda Harrisa jako Lyle’a. Niewielka rólka, za to świetnie zagrana.

Zdjęcia

Jedynie zdjęcia, za które odpowiada Hélène Louvart, wzbudzają moje wątpliwości. Nie są złe, są przeciętne, a wolę, gdy oprawa wizualna filmu jest dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, zachwycając widza. Dzięki zdjęciom film może stać się dziełem sztuki, tak jak dzieje się to u Paola Sorrentino za sprawą czarodzieja obrazu, jakim jest Luca Bigazzi. 

Warto!

Pomijając zdjęcia, „Córka” to bardzo dobry film psychologiczny, który warto obejrzeć. Uświadamia, ile ambiwalencji kryje się w byciu matką. 

Wszystkie zdjęcia pobrano ze strony Multikino.pl.

Za zaproszenie na seans dziękujemy:

Komentarze

komentarze