"33 SCENY Z ŻYCIA" - PORUSZAJĄCY DRAMAT MAŁGORZATY SZUMOWSKIEJ

Jesienna aura za oknem skłania do coraz częstszych przemyśleń odnośnie biegu własnego życia, bliskich, przyjaciół. W te chłodne, długie wieczory zastanawiamy się nad przyszłością, która wydaje się oddaloną i mglistą przestrzenią, skrywającą w sobie niewyjaśnione dotąd tajemnice. Zapraszam Was dzisiaj do przeczytania krótkiej recenzji wielokrotnie nagradzanego dramatu obyczajowego „33 sceny z życia”. Film w reżyserii Małgorzaty Szumowskiej porusza trudny temat śmierci oraz dotyka problemu utraty sensu istnienia. Ile człowiek jest w stanie wytrzymać i w jaki sposób reaguje na tragiczne wydarzenia?

„33 sceny z życia” to ujmujący, szczery oraz niezwykle trzeźwy dramat z 2008 roku, który spotkał się z uznaniem odbiorców. Otrzymał on wiele prestiżowych nagród w tym: Srebrnego Lamparta oraz Złotego Orła głównie za ujęcie tematyczne, kreacje bohaterów, montaż i dźwięk. Film ukazuje wycinek życia trzydziestoletniej Julii (Julia Jentsch), którą w przeciągu tak krótkiego czasu dotyka lawina przykrych wydarzeń. Początkowo główną bohaterkę poznajemy jako szczęśliwą w małżeństwie, dojrzałą kobietę, która słynie ze swojej artystycznej duszy. Swoje wizje, refleksje i przebłyski w pełni przelewa na sztukę, którą tworzy w małej pracowni. Wciąż poszukująca w swym życiu inspiracji – czerpie z życia wszystko to, co najlepsze. Łapie chwile, wykorzystuje każdy moment aby oddychać pełną piersią. Niestety – jej życie zostaje wystawione na próbę. Nieoczekiwanie jej matka Barbara (Małgorzata Hajewska-Krzysztofik) podupada na zdrowiu. Wkrótce dowiaduje się, że ma raka i zostało jej zaledwie dwa, krótkie miesiące życia. Córka Julia stara się jednak zatrzeć w pamięci ten wyrok, stara się funkcjonować tak jakby się nic nie stało. Nie dopuszcza do siebie myśli o stracie ukochanej osoby. Krótko po dramatycznych wieściach, organizm Barbary zaczyna uwidaczniać oznaki choroby: wypadają jej włosy, traci głos, nie może się swobodnie poruszać, aż wreszcie umiera.

Rodzina Julii przestaje udawać, że wszystko jest w porządku i nic się nie wydarzyło. Ojciec głównej bohaterki nie potrafi odnaleźć się w nowej, otaczającej go rzeczywistości. Popada w alkoholizm, skrajną depresję i głęboką rozpacz. Nie jest w stanie żyć bez ukochanej żony i postanawia zakończyć swoje bezsensowne istnienie. Odbywa się więc kolejny pogrzeb. Mąż Julii Piotr (Maciej Stuhr) pochłonięty swoimi zajęciami nie udziela jej wsparcia – pozostawia ją samą z pustką po utracie bliskich. Julia początkowo nie załamuje się, postanawia zaakceptować to co przyniósł jej los. Wkrótce jednak związek bohaterki rozpada się, a ją samą dotyka zawodowa porażka – prace na które poświęciła mnóstwo czasu nie zostają ocenione pozytywnie. Ile jest w stanie jeszcze znieść? W wyniku fali rozpaczliwych wydarzeń popada w romans, który wydaje się dla niej kolejnym rozczarowaniem i nieodwracalnym błędem. Jak poradzi sobie z tym Julia?

Małgorzata Szumowska wysuwa odbiorcom ciężkie i omijane tematy, które zazwyczaj są po prostu związane supłem milczenia. Dramat o tragedii umierania ukazuje prawdę o życiu każdego z nas, która stanowi wstrząsającą lecz wciąż aktualną i uniwersalną przesłankę. Reżyserka niczego nie pomija – w filmie zawarte są wszystkie możliwe zachowania od ironicznego śmiechu bezsilności po bezgraniczny żal i smutek. Zwyczajność umierania przedstawiona w dramacie pomimo swej oczywistości szokuje, wstrząsa i porusza do głębi. Dodatkowo idealny aspekt filmowy dopełnia muzyka Pawła Mykietyna, która odzwierciedla dokładny stan i sytuacje w której znajdują się poszczególni bohaterowie. „33 sceny” uzupełnia także baza naprawdę kunsztownych zdjęć autorstwa Michała Englerta. Tą propozycje trzeba zobaczyć – gwarantuję, że na długo pozostanie Wam w pamięci i sprawi, że trudne rozmowy odnośnie życia i śmierci, przestaną być społecznym tabu.