„Leopantera. Historia pewnej miłości” – Piotr Wilkoń

„Leopantera” to urocza opowieść o miłości na przekór uprzedzeniom. 

„Leopantera” Piotra Wilkonia opowiada o romantycznym uczuciu pomiędzy leopardem a panterą. Uczuciu, któremu pomimo licznych przeszkód, udaje się przetrwać.

Spotkanie w dżungli

Sawanna była pogrążona w mroku, kiedy Bruno z wahaniem wyruszył w stronę pobliskiej dżungli. Wybierał się na swoje pierwsze polowanie. 

Szedł z trudem, przedzierając się przez gęste poszycie. Dżungla tętniła życiem – tu coś szeptało, tam rozbrzmiewał jakiś krzyk. Bruno zatrzymał się i nadstawił ucha.

Nagle coś obok niego przemknęło. Zadrżał i rzucił się do ucieczki. Po chwili ostrożnie się rozejrzał. Wtedy tuż obok rozbłysło dwoje ogromnych oczu. Przygotował się do skoku i fuknął groźnie, by wzbudzić strach.

– Zamierzasz mnie pożreć? – odezwał się z rozbawieniem czyjś głos. – Mam na imię Lisa, a ty?

Przed Brunem stała pantera, czarna niczym noc.*

Tak właśnie poznają się nasi bohaterowie – leopard Bruno i pantera Lisa. Zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia, ale nie jest im łatwo. Pozostałe zwierzęta śmieją się z nich, nie rozumiejąc, że inne nie znaczy gorsze. Na szczęście dostają prztyczka w nos, bo wszystko dobrze się kończy. 

„Leopantera” to wspaniała historia, pięknie zilustrowana przez Józefa Wilkonia, która uczy tolerancji i otwartości na to, co odbiega od tak zwanej normy. W dzisiejszych czasach, w naszym kraju, takie baśnie są na wagę złota. Czytajcie je dzieciom, niech maluchy wyrastają na życzliwych, wrażliwych na cudzą krzywdę ludzi nie odbierających innym szansy na szczęście. Im więcej wśród nas uśmiechniętych, empatycznych osób, tym milej i łatwiej się żyje.

* Cytat pochodzi z recenzowanej książki.

** Na zdjęciach wykorzystanych w tekście znajdują się wybrane strony z recenzowanej książki.

Za książkę do recenzji dziękujemy:

Komentarze

komentarze