„Alpy Zachodnie. Szwajcaria” – W. Pusch, E. Schmitt, R. Gantzhorn, M. Waeber

„Alpy Zachodnie. Szwajcaria” doskonale zazębiają się i tworzą spójne dopełnienie wcześniejszego opracowania – Alp Wschodnich. Czym tym razem uraczy nas kwartet alpinistyczny?

To właśnie TEN przewodnik. W jednej publikacji, która serwuje nam zgodnie z podtytułem 90 skalno – lodowych dróg wspinaczkowych, odnajdujemy absolutne alpejskie klasyki. Oto dostajemy solidne – a zarazem oddające stosunek emocjonalny i reminiscencje – omówienia sztandarowych wierzchołków. Pojawia się Matterhorn (4478 m), jest i Eiger (3970 m) oraz rzesza subiektywnie (jak to?) zachwycających szczytów – według mnie w topie stanowczo najpiękniejszych znajduje się Obergabelhorn (4063 m) leżący w paśmie Alp Pennińskich.

Imponująco!

To właśnie o ścianie południowej okazałego Obergabelhornu możemy przeczytać:

„W używaniu superlatyw trzeba być powściągliwym, bowiem w innym przypadku stracą swoją moc. Niemniej jednak najpiękniejsza skalna ściana w kantonie Valais/Wallis w oczach wspinacza to na pewno ta, chociaż w Alpach Pennińskich nie ma na dobrą sprawę zbyt wielu skalnych ścian, które można przejść, nie narażając się na nieustanne zagrożenie spadającymi kamieniami. Obergabelhorn jest tu chlubnym wyjątkiem: gnejs spiętrzenia szczytowego jest solidny, surowy i dobrze urzeźbiony, jak na sąsiednim Zinalrothornie. A gdyby jednak doszło pod wpływem działania promieni słonecznych do uwolnienia kamieni ze śnieżnego spoiwa, nie jest to aż tak niebezpieczne, ponieważ zdobywamy wysokość, poruszając się głównie skalnymi żebrami. Ale jaki to trud? Czysta przyjemność od wejścia w ścianę do samego szczytu!
Z wierzchołka trzeba jednak jeszcze zejść. Wtedy okazuje się, że Obergabelhorn należy jednak do trudniejszych czterotysięczników.”

Wszystko, co niezbędne

Przemierzając kolejno pasma Alp Berneńskich, Ureńskich, wspomnianych Pennińskich, Glarneńskich i Adula poznajemy zarówno ich charakterystykę, jak i poszczególne szczyty. Przykładowo, berneńska część wyraża się górami lodowcowymi, ponadto właśnie w niej leży porywający Eiger i – między innymi – Jungfrau (4158 m):

„Różnica wysokości między Lauterbrunnen a wierzchołkiem Jungfrau wynosi ponad 3300 metrów – rozłożona w poziomie na zaledwie kilka kilometrów. Jeśli przyjrzeć się wysokościom bezwzględnym, są to już zdecydowanie wartości typowe raczej dla Himalajów”.

Standardowo, co samo w sobie stanowi o najwyższej lidze rzetelnych przewodników serii W skale i lodzie, otrzymujemy ogólne omówienie niebezpieczeństw wraz z przesłaniem, by mniej doświadczeni wspinacze skorzystali z protekcji klubów alpinistycznych/ przewodników zamiast podejmowania działań na własną rękę. Zapoznajemy się z generalnymi informacjami dotyczącymi deniwelacji, przyjętych oznaczeń trudności prezentowanych dróg, sprzętu – w zależności od terenu, ale i niezależnego – dotyczącego choćby sytuacji awaryjnych, jak i orientacji terenowej. Tym, co dodatkowo faktycznie ułatwia planowanie wspinaczki są wskazówki odnoszące się do traktów podejściowych.

Każda z omówionych dróg zabezpiecza potencjalnego wspinacza merytorycznym wskazaniem kilometrowej długości, wyrażonych metrami przewyższeń i deniwelacji, infrastruktury i, w zależności od terenu, danych dotyczących nastromienia.

„Alpy Zachodnie. Szwajcaria” to spójny w wiedzę i wyczerpujące omówienia oraz bogaty w mapy i obłędne fotografie przewodnik. Ukontentuje tych, którzy realnie planują alpejskie wspiny, natomiast dla teoretycznych pasjonatów oszałamiających wierzchołków stanie się gratką wartą posiadania.

Za egzemplarz do recenzji dziękujemy Wydawnictwu